21 listopada 2018 roku w Nowym Dworze Mazowieckim odbyła się centralna uroczystość obchodów Święta Kolejarza organizowana przez ZZDR PKP.
Zasłużonym Koleżankom i Kolegom wręczono odznaczenia państwowe - resortowe i związkowe.
Poniżej obszerne fragmenty przemówienia wygłoszonego na tą okoliczność przez Przewodniczącego Związku – Kolegę Aleksandra Motykę oraz kilka zdjęć z tego wydarzenia.


Drogie Koleżanki i Koledzy!
Mili Goście!

Bardzo serdecznie witam wszystkich zgromadzonych na tej sali, szczególnie witam Naszych szanownych gości:
Pana Andrzeja Bittela – podsekretarza Stanu w Ministerstwie Infrastruktury i Budownictwa.
Pana Ireneusza Merchel – Prezesa Zarządu PKP PLK S.A.
Panią Dr Małgorzatę Krówczyńską – Członka Zarządu Sp. Cargo Service,
Pana Artura Resmer – Członka Zarządu PKP Intercity S.A,
Panią Ilonę Kos – Dyrektora Spółki Przewozy Regionalne,
Kolegę Andrzeja Radzikowskiego – wiceprzewodniczącego OPZZ,

Witam Poczty Sztandarowe Naszego Związku, a szczególnie witam Was Koleżanki i Koledzy wyróżnieni odznaczeniami honorowymi resortowymi i związkowymi.
Witam członków Rady Krajowej Związku Zawodowego Dyżurnych Ruchu PKP i Krajowej Komisji Rewizyjnej.

W 28 letniej historii Związku Zawodowego Dyżurnych Ruchu PKP jest piękna tradycja. Co roku w okresie kiedy Brać Kolejarska obchodzi swoje święto i dziękuje za opiekę swojej Patronce św. Katarzynie Aleksandryjskiej - także i my spotykamy się i dziękujemy tym, którzy swoją pracą i postawą pokazali, na czym polega przynależność do Związku i co to znaczy być aktywnym członkiem związku zawodowego.

W tym roku jest to szczególne święto, bo odbywa się dla Nas Polaków w szczególnym roku, ponieważ minęło 100 lat, gdy Nasza Ojczyzna po 123 latach niewoli odzyskała niepodległość. Niebagatelną rolę odegrały w tym procesie związki zawodowe, które wzięły na siebie trud scalania praw pracowniczych z trzech zaborów, jak też ciężar ochrony i reprezentowania klasy robotniczej, nazywanej niekiedy – znamiennie dla ówczesnych nastrojów – „klasą niebezpieczną”. Od drugiej połowy XIX wieku związki zawodowe, skupiające polskich robotników i pracowników, były jedynym łącznikiem polskości w zniewolonym kraju i przyczyniły się do odzyskania wolności.
Jak wspominał Ignacy Daszyński, premier Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej powstałego w Lublinie 7 listopada 1918 roku cytuję: „ żaden wysiłek rządu nie dopiąłby celu, gdyby nie robotnicy! Klasę robotniczą, wyniszczoną przez długą wojnę, ogarnął w tych dniach pamiętnych święty zapał i poryw tak wspaniałego, tak czystego patriotyzmu, że zasługuje ona na podziw i podziękowanie.”

Związki zawodowe stanęły w szeregu z innymi organizacjami, odbudowując kraj. Władze doceniły siłę i rolę związków zawodowych, ponieważ w jednym z pierwszych dekretów polskiego rządu wprowadzono 8-godzinny dzień pracy, kilka tygodni później powołano Inspekcję Pracy, a w niecałe 100 dni po odzyskaniu niepodległości został wydany Dekret Naczelnika Państwa o związkach zawodowych.
Związki zawodowe stały się najbardziej masowymi organizacjami II RP i odegrały w kluczowych momentach ważną rolę. Warto wspomnieć chociażby strajki generalne na Górnym Śląsku, które rozpoczęły II i III powstanie śląskie, pomoc kolejarzy udzieloną Józefowi Piłsudskiemu, która umożliwiła powodzenie przewrotu majowego czy Robotnicze Bataliony Obrony Warszawy walczące we wrześniu 1939 roku.

Związki zawodowe stały także na straży praw pracowniczych, protestując przeciwko próbom przedłużenia czasu pracy, obniżkom płac czy wprowadzaniu praw pogarszających położenie pracowników. Takie protesty jak: Strajk kolejarzy w dniu 26 kwietnia 1920 roku w Poznaniu, gdzie policja strzelała do kolejarzy manifestujących przed poznańskim Zamkiem kosztował życie 11 osób i zakończył się wprowadzeniem w mieście stanu wyjątkowego.
Strajk powszechny kolejarzy w dniu 08 lutego 1921 roku, w związku z ciężką sytuacją aprowizacyjną i drożyzną. W odpowiedzi władze wprowadziły militaryzację kolei, likwidując strajk.
W październiku i listopadzie 1923 roku fala strajków w całym kraju w tym między innymi ogólnopolski powszechny strajk kolejarzy.
13 maja 1926 roku, Związek Zawodowy Pracowników Kolejowych zorganizował strajk generalny dla uniemożliwienia transportu do Warszawy wojsk wiernych rządowi.

Związki zawodowe nadal pozostają jednym z najsilniejszych podmiotów życia gospodarczo - społecznego, a ich wpływ na rozwój szeroko rozumianego państwa opiekuńczego pozostaje niekwestionowany. Procesem, który od trzech dekad można zaobserwować zarówno na wschodzie jak i zachodzie Europy, jest zmniejszanie się bazy członkowskiej organizacji związkowych. Spadek uzwiązkowienia jest zatem ogólnoeuropejskim trendem, poszczególne kraje się różnią jedynie dynamiką. Zmniejszanie się bazy członkowskiej jest wynikiem wielu nakładających się na siebie zjawisk. Oprócz dobrze zdefiniowanych czynników strukturalnych, takich jak globalizacja, decentralizacja struktur rokowań zbiorowych i zmian na rynku pracy, między innymi zmniejszenie bezrobocia.
Dziś chcemy budować zgodę i współpracę między związkami zawodowymi dla dobra pracowników, a szczególnie dla dobra członków Naszego Związku oraz realizować najważniejsze dla naszych członków cele, ale nie za wszelką cenę. Na pewno nie za cenę patologii przy obsadzaniu stanowisk i politykierstwa w najgorszym słowa tego znaczeniu.
Miejmy nadzieję, że są miejsca gdzie jeszcze poczucie jedności braci kolejarskiej niezależnie od spółki, w jakiej jesteśmy zatrudnieni nie zaginęło. Oby tych miejsc było jak najwięcej. Liczę także, że odradzająca się edukacja branżowa na poziomie techników i nauczyciele zatrudnieni do kształcenia nowych kadr kolejowych – rozwijają w młodzieży ten styl myślenia, że kolej jest jedna i wszyscy razem pracujemy na jej wizerunek.
Myślę, że dzisiaj w polskim ruchu związkowym potrzebna jest rewolucja i zmiana postrzegania naszej działalności przez członków Związku. Związek zawodowy z założenia winien być przecież grupą ludzi mających wspólne interesy, o które razem walczą, a nie ubezpieczalnią, gdzie się płaci składki, za które przy osobistej bierności oczekuje się efektów. Musimy mieć zaufanie do władz związku, zaufanie i wiara we wspólny sukces jest elementarnym czynnikiem, który musi towarzyszyć działalności związkowej. Wymaga to zmiany mentalności i wzmożenia aktywności wszystkich członków związku. Wierzę, że są duże szanse, aby tak się stało.

Koleżanki i Koledzy – członkowie Związku Zawodowego Dyżurnych Ruchu PKP.

Dlaczego dzisiaj, a szczególnie w tym roku wyborczym w Naszym Związku tak mało członków związku, zadało sobie pytanie, co ja mogę zrobić, żeby zmienić tą rzeczywistość. Możesz zrobić bardzo dużo, bezpośrednio angażując się w życie związku lub choćby aktywnie uczestnicząc w wyborach swoich przedstawicieli.

Szanowne Koleżanki i Koledzy – związku zawodowego nie tworzą przewodniczący, prezydium czy zarząd – to Wy jesteście tymi, którzy budują związek, kreują jego władze, wskazują problemy i kierunki działań oraz rozliczają w czasie wyborów z ich wykonania.
Ale, żeby tak było to członkostwo w związku nie może polegać tylko na opłacaniu składki. Nie może być tak, że członek krytykuje wszystko i wszystkich w związku, tak dla zasady - a nic nie robi żeby podjąć czynne działanie, aby zmienić ten stan rzeczy – często nie idąc nawet na wybory. Żaden przewodniczący nawet ten najbardziej wykształcony i bojowo nastawiony do swoich obowiązków, nie jest w stanie wiele zrobić, jeśli odwracając się nie zobaczy za sobą ludzi, na których może liczyć i którzy w obliczu pracodawcy stoją za nim murem.

W dniu tego pięknego Święta organizowanego przez Związek Zawodowy Dyżurnych Ruchu PKP pragnę wyrazić Wam Koleżanki i Koledzy szczerą wdzięczność za codzienny trud, za wieloletnią służbę / a nie dyżur/ dla polskiej kolei.
Dzięki Waszej codziennie niezłomnej i profesjonalnej postawie podróżni i klienci mogą mieć pełne zaufanie do polskiej kolei, bo to Wy gwarantujecie im bezpieczeństwo.
Wierzę, że dzięki Wam Polska Kolej stanie się silnym segmentem naszej gospodarki, świadcząc usługi transportowe najwyższej jakości a jej prestiż i wizerunek każdego dnia będzie się podnosił.
Proszę przyjąć pozdrowienia i najlepsze życzenia, wiele sukcesów i satysfakcji z pracy zawodowej oraz szczęścia i radości w życiu osobistym i rodzinnym.
Również serdeczne życzenia przekazuję emerytom i rencistom oraz Waszym Rodzinom.